Waarom ben je ooit coach of therapeut geworden?
Anouk Corporaal-Bothe: “Zolang als ik me kan herinneren voel ik me aangetrokken tot het speelse en pure van kinderen. Kinderen halen levensenergie en lol bij me omhoog, ik word blij van ze. Ik zeg ook vaak; kinderen zijn allemaal hetzelfde, allemaal leuk!”
“In de onderstroom voelde ik al vroeg ook de behoefte ze te beschermen en te helpen. Dat was in eerste instantie onbewust. Het zusje van mijn vader, die als enig kind opgegroeid is, is in de oorlog met ongeveer zeven maanden oud in de buik van zijn moeder overleden. Zij heeft nooit een plek of naam gekregen. Met familieopstellingen ben ik erachter gekomen dat dat een rol heeft gespeeld in mijn verlangen kinderen zichzelf te laten helpen, zichzelf een plek te laten geven. Plek neem je, dat krijg je in principe niet.”
Wat doe je precies als coach of therapeut?
Anouk: “Ik werk met ouders, kinderen en tieners. Tot een jaar of 16 vindt er altijd eerst een gesprek met de ouder(s) plaats, zonder kind. We kijken samen, met het genogram, naar de hulpvraag van hun kind en dan vallen er vaak kwartjes. Een genogram is een stamboom met 3 of 4 generaties en hun onderlinge relaties. Belangrijk is bijvoorbeeld of een kind echt kind kan zijn in het eigen gezin of dat het bijvoorbeeld onbewust zorgt voor een ander gezinslid. Zoiets wil je helder krijgen. Waar zitten de groeikansen, daar kijk ik naar, het is net een puzzel, ik vind het elke keer weer anders en uitdagend. Met kinderen graaf ik meestal niet zo diep, het is vaak speels, praktisch en gericht op snel resultaat. Doordat de ouders ook leren ontstaat er veelal een blijvende positieve verandering.”
Wat vind je het mooist aan je vak?
Anouk: “Dat ik tijdelijk mee mag kijken met een ander vanuit een objectieve plek. Ik mag me laten raken en ik kan de eventuele herkenning en emoties in het werken met de ander bij mezelf thuisbrengen, doordat ik zo grondig mijn eigen geschiedenis heb opgehaald. Dat noem ik “schoon” werken, niet vanuit mijn, maar vanuit een objectief perspectief. Bij systemisch werken noem je dat ook wel; “werken vanuit het lege midden”. Dij BGL leerde ik; “don’t leave your footsteps in the garden”. Dat is eigenlijk hetzelfde, ik vind het heel mooi en het is precies hoe ik graag werk.”
“Met ouders samen kijk ik naar de hulpvraag van hun kind is en naar de onderliggende patronen in het familiesysteem. Ik vind het heel mooi om aan ouders te laten zien waar ze gespiegeld worden door hun eigen kind. Dan laat het kind gedrag zien, waar de ouder geen antwoord op weet. Zo worden ouders zich meer bewust van hun eigen reacties op hun kind en krijgen ze indien nodig praktische tips mee. Dat kan bijvoorbeeld betekenen dat een eerst steeds boze ouder nu veel relaxter kan reageren op bepaald gedrag. Van zoiets kan ik heel blij worden. Dus het werkt van twee kanten, kinderen en ouders leren en oefenen tegelijkertijd. Zo boeiend om te zien dat er dan zo snel beweging komt.”
Wat betekent geluk voor jou?
Anouk: “Geluk is voor mij een emotie. Ik ken het goed, net als verdriet. Bij de geboorte van onze oudste dochter heb ik een bijna-dood ervaring gehad. Daar heb ik een gevoel van immense vrede ervaren. Dat heb ik daarna nog een paar keer ervaren en voelt completer dan geluk. Maar ja, ik ben een mens, dus uitdagingen genoeg om steeds zelf in te blijven groeien. Dan kan ik me soms wat onrustig voelen, maar ik heb heel veel om dankbaar voor te zijn. Dankbaar zijn geeft me écht een gelukkig gevoel.”
Kun je een voorbeeld geven van een bijzonder traject dat je bij is gebleven?
Anouk: “Ik ervaar met lichaamswerk dat de meest onverwachte dingen kunnen gebeuren. Zo is een meisje ooit gestopt met bedplassen nadat ze van alles bedacht om haar eigen lijf op te ruimen. Ik deed een soort van helende reis met haar, waar zit het, wat voel je daar? Ze bedacht er zelfs een hijskraan bij die af en aan reed met rommel uit haar lichaam. En toen was alles opeens schoon. Ze heeft het allemaal zelf bedacht, met groot succes, het bedplassen was over, zo tof!”
“Een ander voorbeeld; er was een meisje met nachtmerries na de scheiding van haar ouders. Er kwam een heks regelmatig in haar dromen die haar en haar moeder doodschoot. Ik heb haar gevraagd of het ok was om ernaar te kijken. Zo dapper was ze ook. Toen ze goed keek zag ze dat het een man was. Hij keek rustig en had het pistool in zijn broekzak. Kun je hem vragen om weg te gaan, vroeg ik? Hij doet het niet, zei ze toen. Kun je het wat duidelijker vragen zei ik; zeg maar; dit is mijn hoofd, hier moet je niet zijn, je maakt me bang, wil je weggaan?! Toen draaide hij zich om en is weggelopen. Blijf maar kijken zei ik, tot je hem niet meer ziet. En sindsdien is de herhalende droom niet meer terug geweest.”
“Ik vind dat zo gaaf. Dat kun je in geen enkel boekje vinden, het gaat om afstemmen en jezelf leegmaken. Zo komen vaak hele krachtige oplossingen en werkvormen naar boven die in het samenwerken met kind en/of ouder ontstaan. En juist door het zelf bedenken van oplossingen ontstaat er ook zelfvertrouwen en een gevoel van ik kan het weer zelf.”
